Ο αθλητισμός, κατά τη ρύθμιση του άρθρου 16§9, εδάφιο α’ του Συντάγματος, τελεί υπό την «ανώτατη εποπτεία» του Κράτους, εφόσον προβλέπεται και επιβάλλεται ρητώς η κρατική εποπτεία, δηλαδή ένας συνταγματικά διασφαλισμένος έλεγχος νομιμότητας, (όχι σκοπιμότητας) πάνω στις διάφορες αθλητικές δραστηριότητες, ενώ με το εδ. β’, θεσπίζεται η υποχρέωση της διοίκησης να μεριμνήσει για την ίδρυση και τη λειτουργία αθλητικών σωματείων και ενώσεων κάθε είδους, τα οποία υποχρεούται επιπλέον να επιχορηγεί και ενισχύει οικονομικά, (χωρίς ωστόσο να αναιρείται η ευθύνη των αθλητικών φορέων για τη λειτουργία τους με ίδιους οικονομικούς πόρους). Με τον τρόπο αυτό οφείλει η διοίκηση να παρεμβαίνει ρυθμιστικά, προληπτικά ή/και κατασταλτικά στις αθλητικές έννομες σχέσεις αποσκοπώντας στην εύνομη λειτουργία και προαγωγή του αθλητισμού. Και τούτο λόγω του έντονα δημόσιου χαρακτήρα που έχει ο αθλητισμός όπως αυτός καταγράφεται στο Σύνταγμα και για τον οποίο κατά καιρούς έχει αποφανθεί και η νομολογία, (ΣτΕ 1505/1982, 1532/1982, 1533/1982, 2121/1984, αλλά και ΕπΕφΕΠΟ 192/2002, ΧρΙΔΔ 2004, σελ. 808).

Υποκείμενα του δικαιώματος του αθλητισμού είναι οι συμμετέχοντες ενεργητικά στην αθλητική δραστηριότητα και βέβαια όχι μόνο ο κάθε αθλούμενος ή επαγγελματίας αθλητής ατομικά, αλλά και όλοι αυτοί που συνιστούν, ομάδα, ένωση προσώπων ή σωματείο και εν γένει όσα νομικά πρόσωπα επιδιώκουν αθλητικούς σκοπούς. Υποκείμενα της αθλητικής έννομης τάξης είναι φυσικά και άλλοι ασκούντες επαγγέλματα σχετικά με τον αθλητισμό. Τέτοιοι είναι μεταξύ πολλών, οι κριτές, οι προπονητές και οι διαιτητές. Τα υποκείμενα αυτά περιορίζονται κατά την άσκηση των ατομικών δικαιωμάτων τους τόσο από τη συνταγματική διάταξη του άρθρου 16§9, όσο και από τα αντίστοιχα δικαιώματα άλλων αθλητικών φορέων, (βλ. Α. Μαλάτος, Παραδόσεις Αθλητικού Δικαίου, εκδ. Σάκκουλα, 2005, σελ. 110 ε). Τέλος, ως προς την παθητική συμμετοχή στον αθλητισμό, φορείς του δικαιώματος θεωρούνται και οι φίλαθλοι, ασκώντας το δικαίωμα με τη μορφή της ελευθερίας επιλογής αθλήματος και της ελευθερίας έκφρασης του αθλητικού φρονήματος,(βλ. Α. Δημητρόπουλος, Ατομικά και Κοινωνικά δικαιώματα, Αθήνα 2005).

Όλα τα ανωτέρω, ασφαλώς αφορούν και την έννομη τάξη του αθλήματος του ποδοσφαίρου που αποτελεί τον «βασιλιά» των αθλημάτων, όπου λόγω της κοινωνικής αποδοχής ή εμβέλειάς του και των θεμάτων που αναγκαστικά προκύπτουν από την, ή συνέχονται με την διεξαγωγή του (ιδίως της βίας, των δωροδοκιών, του παράνομου στοιχήματος, κ.λπ.), σαφώς επηρεάζεται και το δημόσιο συμφέρον ή η έννομη – δημόσια τάξη. Εφόσον συνεπώς, οι διαιτητές των αγώνων ποδοσφαίρου, με βάση το Καταστατικό της ΕΠΟ και τους Κανονισμούς Ποδοσφαίρου της FIFA (άρθρο 5) είναι οι απόλυτοι «άρχοντες» των αγώνων ποδοσφαίρου που διαιτητεύουν, έχοντες την πλήρη εξουσία να εφαρμόζουν τους κανονισμούς του παιχνιδιού σε σχέση με τον αγώνα (ποδοσφαίρου), για τον οποίο έχουν οριστεί και των οποίων οι αποφάσεις είναι τελεσίδικες, επηρεάζοντας άμεσα ή έμμεσα και το αποτέλεσμά του, κατ’ επέκταση δε και το βαθμολογικό πίνακα των πρωταθλημάτων, κατά το χρόνο της διαιτήτευσης, προκύπτει ότι σαφώς ασκούν ένα defactoδημόσιο λειτούργημα, για το οποίο, (αλλά και για τις επιμέρους πράξεις του), πρέπει να ελέγχονται όχι μόνο πειθαρχικώς από τα αρμόδια (σύμφωνα με το Καταστατικό της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας) όργανα της Ε.Π.Ο. [όπως εν προκειμένω την ΚΕΔ, σύμφωνα με τον ισχύοντα Κανονισμό Διαιτησίας), αλλά και από τις δικαστικές αρχές της χώρας, κυρίως για ποινικές ευθύνες τους κατά το χρόνο άσκησης των αρμοδιοτήτων τους ως «υπάλληλοι», κατά τους ορισμούς των άρθρων 13 και 263^Α ΠΚ, [σύμφωνα με το οποίο (263^Α) αυτοί ευθύνονται ως μέλη της Ε.Π.Ο., που ως Ν.Π.Ι.Δ. επιχορηγείται από το Δημόσιο, ήδη για το 2013 με το ποσό του 1.050.000€, (βλ. http://www.acadimies.gr/site/article.php?aid=5906&cid=19)].

Κυρίως όμως πρέπει να ελέγχονται και για το φύλλο αγώνος που συμπληρώνουν και το οποίο αποτελεί την ακτινογραφία ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, με αυξημένη αποδεικτική ισχύ για παραβάσεις του Κανονισμού Αγώνων Ποδοσφαίρου, (βλ. ΑΠ 416/1999, Δ/νη 1999, σελ. 1546, κατά την οποία η αποδεικτική ισχύς του φύλλου αγώνα δεν καλύπτει και τη διάπραξη αδικημάτων εντός του αγωνιστικού χώρου, ως προς τα οποία η παρεχόμενη από αυτό απόδειξη δεν υπερβαίνει την ισχύ του τεκμηρίου). Μόνο με τον τρόπο αυτό, της αποτρεπτικής δηλαδή λειτουργίας της απειλής δίωξης ή και καταστολής των εγκλημάτων των παρανομούντων διαιτητών, (π.χ. για το έγκλημα της παράβασης καθήκοντος-259ΠΚ), τα κρούσματα βίας θα εξαλειφθούν, εφόσον θα εξαλειφθούν αναγκαστικά και τα φαινόμενα των κακών διαιτησιών, αλλά και το δημόσιο συμφέρον του αθλητισμού θα προστατεύεται επαρκώς.

Η έξαρση των βίαιων κοινωνικών αντιδράσεων, είτε σε οπαδικό επίπεδο, είτε σε γεωγραφικό – μικροκοινωνικό επίπεδο, (σε στενά γεωγραφικά όρια), ως «αυτόδικη» αντίδραση στις κακές διαιτησίες, λόγω της απουσίας της κρατικής πρόληψης, κυρίως όμως της δίωξης – καταστολής τους, αλλά και της κατ’ ουσίαν παντελούς έλλειψης πειθαρχικού ελέγχου, επιβάλουν την εισαγγελική ελεγκτική παρέμβαση στα πλαίσια διερεύνησης τυχόν ποινικών εγκλημάτων που τελούνται κατά τη διάρκεια ενός αγώνα ποδοσφαίρου, ή και πρίν ή μετά από αυτόν, στα οποία παραπέμπει και αφορά το άρθρο 263^Α ΠΚ. Μόνο έτσι θα κατοχυρωθούν και προστατευτούν οι αυθεντικοί σκοποί του αθλήματος του ποδοσφαίρου, η αξία της γενικής άμιλλας και της έντιμης νίκης, η αξία της επικοινωνίας σε συνθήκες συναδέλφωσης των αθλητών και των φιλάθλων στα εθνικά και διεθνή πλαίσια, [βλ. Στ. Γιακουμέλο, «Κρίσιμες προϋποθέσεις για την τήρηση των νόμων και των κανονισμών στα αρνητικά φαινόμενα της αθλητικής δράσης, Δ. Παναγιωτόπουλο, «Αθλητική Έννομη Τάξη», σελ. 89 επ. (93)].