«Η δικαιοσύνη σε μία κοινωνία των πολιτών εξαρτάται κατά κύριο λόγο από την προθυμία της κοινωνίας να αποδεχθεί την κρίση της» (Michael Sharlot, Κοσμήτορας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Τέξας).
Η παραπάνω φράση, ακόμα κι αν ειπώθηκε για να δώσει απαντήσεις στο ζήτημα των θετικών κοινωνικών διακρίσεων, δεν παύει να εκφράζει τη δυναμική της σχέσης αλληλεξάρτησης δικαιοσύνης και κοινωνίας. Σήμερα, βιώνοντας ως κοινωνία πρωτόγνωρες έκτακτες οικονομικές και κοινωνικές αναταράξεις, αρνούμαστε, ως πολίτες της, να αποδεχτούμε τις αιτίες της κρίσης αυτής. Εθελοτυφλούμε αναζητώντας νέους σύγχρονους «βαρβάρους» ως υπεύθυνους, βιολογικά ή εθνικά άσχετους με την καθάρια ελληνική φυλή. Αγνοούμε την ιστορία μας, ή ακόμη χειρότερα τη «βιάζουμε» ψάχνοντας ιστορικά παραδείγματα εθνικής παλιγγενεσίας για να τρομάξουμε με σύγχρονους όρους τα ασκέρια των ξένων δυτικών δυνάμεων που μας πολιορκούν. Ξεθάβουμε λάβαρα και εικόνες του ένδοξου παρελθόντος προετοιμάζοντας ως κοινωνία τη «μεγάλη αντεπίθεση». Άραγε σε ποιους και γιατί; … Αδυνατούμε ως κοινωνία να προτάξουμε την αυτοκάθαρσή μας από τα προσωπικά και εθνικά μας μιάσματα, ώστε αγνοί και καθαροί πλέον να επιλέξουμε τις εθνικές πρωτοβουλίες για μία παγκόσμια εκστρατεία αποκατάστασης της ελληνικότητας, ως προσδιοριστικού στοιχείου ενός εθνικά και κοινωνικά υπερήφανου έθνους. Ανακυκλώνουμε ως πολίτες μία πρωτόγνωρη κρίση θεσμών και αξιών, γεγονός που μας οδηγεί στην αναθεώρηση της σύγχρονης αντίληψής μας για την ηθική και το δίκαιο, που προσομοιάζει με την ανηθικότητα και την αδικία, εφόσον πλέον τα κριτήρια προσέγγισής τους είναι ποσοτικά αντί ποιοτικά, («πόσο έκλεψε», αντί του ορθού «γιατί έκλεψε»). Στη δίνη αυτής της κρίσης βλέπουμε και θέλουμε τη δικαιοσύνη  σταυροφόρο στον ανελέητο πόλεμο κατά των ξένων βαρβάρων και μόνο. Δεν αποδεχόμαστε την κρίση μας ως κοινωνία και ως έθνος, αλλά μόνο την κρίση των άλλων κρατών που εποφθαλμιούν τα πλούτη μας. «Δεν υπογράψαμε εμείς δανειακές συμβάσεις, οι άλλοι μας τις φόρτωσαν… Δεν χρωστάμε στις τράπεζες. Οι τράπεζες μας τα ‘φαγαν, κ.ο.κ.». Και φυσικά η δικαιοσύνη παλινδρομεί πλέον ανάμεσα στους σταυροφόρους της (πρωτοβάθμια δικαστήρια) και στους σοφιστές της, (ανώτατα δικαστήρια), ανάμεσα στην επιθετικότητα και στη νηφαλιότητα, στο άδικο και στο δίκαιο, στο πλαστό και στο αληθινό, στο συνταγματικό και στο μη συνταγματικό…
Στην παρούσα χρονική και κοινωνική συγκυρία, το  δικηγορικό γραφείο Σφυρής & Συνεργάτες, πιστό στην πρακτική του να ενημερώνεται διαρκώς για τις δικαιοπολιτικές εξελίξεις και τη νομοθετική-νομολογιακή παραγωγή στη χώρα μας, αλλά και σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, «τολμά» να προσπαθήσει να συμβάλει στην ενημέρωση και τον προβληματισμό των πολιτών, ώστε  να προωθήσει την κοινωνική εγρήγορση που μαζί με το δικαιϊκό εκδημοκρατισμό θα αναβαθμίσουν την κοινωνία των πολιτών προάγοντας συνάμα τη δικαιοσύνη σε στυλοβάτη της κοινωνικής και εθνικής μας αξιοπρέπειας.

Γ. Σφυρής