Πληθαίνουν όλο και περισσότερο οι ασκούμενες αγωγές που ερείδονται στις διατάξεις του Αστικού Κώδικα περί την καταδολίευση δανειστών, ιδιαιτέρως στις μέρες μας, που όλο και περισσότεροι οφειλέτες, δικαίως ή αδίκως, αδυνατούν να εκπληρώσουν τις συμβατικές υποχρεώσεις τους έναντι των δανειστών τους και καταφεύγουν στην, έστω και έσχατη για εκείνους, νομικά «απονενοημένη» λύση της καταδολιευτικής απαλλοτρίωσης – εκποίησης της περιουσίας τους. Με τον τρόπο αυτό επιδιώκουν να καθίστανται τεχνικά αναξιόχρεοι έναντι των δανειστών τους, προς ματαίωση της ικανοποίησης των τελευταίων, εγκλωβίζοντας σε αυτή την τακτική και συγγενικά τους κατά κόρον πρόσωπα, πολλές φορές άμοιρα ευθυνών. Από το συνδυασμό των περί καταδολιεύσεως δανειστών διατάξεων των άρθρων 939, 940 περ. β’ και 944 του ΑΚ, [ενόψει και του σκοπού που επιδιώκεται με αυτές, ο οποίος έγκειται στην προστασία των δανειστών του οφειλέτη από τις απαλλοτριώσεις των μοναδικών του περιουσιακών στοιχείων, στις οποίες αυτός προβαίνει ηθελημένα και με σκοπό τη μη ικανοποίησή τους από την περιουσία του], σαφώς προκύπτει ότι σε διάρρηξη, με τους όρους των άρθρων 940-944 του ΑΚ, υπόκεινται μόνο οι απαλλοτριώσεις των μοναδικών περιουσιακών στοιχείων του οφειλέτη, οι οποίες γίνονται από αυτόν εκουσίως και με σκοπό τη βλάβη του δανειστή που διώκει τη διάρρηξη. Πέραν του ενδιαφέροντος που παρουσιάζει η νομολογιακή εφαρμογή των συγκεκριμένων διατάξεων σε συνδυασμό πάντοτε με το ιστορικό της κάθε υπόθεσης ξεχωριστά, που δεν αποτελεί όμως αντικείμενο του υπό διαπραγμάτευση θέματος, εν προκειμένω εξετάζεται το ενδιαφέρον ζήτημα της δικαστηριακής προσέγγισης της πραγματικής αξίας των ακινήτων που «απαλλοτριώθηκαν» καταδολιευτικά με τη μεταβίβαση των μοναδικών ακινήτων του οφειλέτη σε τέκνο του με συμβόλαια γονικής παροχής υπό το πρίσμα της υπ’ αρίθμ. 560/2012 Απόφασης του Εφετείου Αθηνών, (που αφορά υπόθεση που χειρίστηκε επιτυχώς το γραφείο μας). Συγκεκριμένα, η αξία των υπό εκτίμηση «υπόπτως» εκποιηθέντων ακινήτων επηρεάζει κατ’ αρχήν άμεσα την «έκταση» της ακύρωσης των καταδολιευτικών δικαιοπραξιών με σημείο αναφοράς την πληρέστερη ικανοποίηση της απαίτησης του δανειστή. Ειδικότερα, από τη σχετική νομοθετική ρύθμιση συνάγεται ότι η διάρρηξη μπορεί να ζητηθεί από το δανειστή και να διαταχθεί από το Δικαστήριο, μόνο στο «μέτρο» που είναι αναγκαίο για την ικανοποίηση του δανειστή, ο οποίος και δεν έχει έννομο συμφέρον για διάρρηξη πέρα από αυτό το μέτρο. Έτσι, σε περίπτωση που αντικείμενο της καταδολιευτικής απαλλοτρίωσης είναι περισσότερα περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη, η διάρρηξη περιορίζεται σε όσα απαιτούνται για την ικανοποίηση της απαίτησης του δανειστή. Όμως τα κριτήρια που συνεκτιμώνται από το Δικαστήριο ως προς την έκταση της διάρρηξης, ώστε να καταστεί δυνατή η ολοσχερής, κατά το δυνατόν και εφικτόν, ικανοποίηση της απαίτησης του δανειστή κατά κεφάλαιο, τόκους, δικαστικά έξοδα και έξοδα της επικείμενης αναγκαστικής εκτέλεσης που θα επισπεύσει, είναι κυρίως το γεγονός ότι κατά τον πλειστηριασμό είναι απίθανο να επιτευχθεί πλειστηρίασμα ίσο με την αγοραία αξία του ακινήτου, αλλά και το ότι στον πλειστηριασμό που επισπεύδεται από το δανειστή που πέτυχε τη διάρρηξη μπορούν να αναγγελθούν οι ενυπόθηκοι και προσημειούχοι δανειστές, χωρίς προηγούμενη διάρρηξη από αυτούς, (βλ ΑΠ 1963/2009 δημ. ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 31/2009, ΕΛΛΔ 50, 751). Με την υπ’ αρίθμ. 560/2012 Απόφαση του Εφετείου Αθηνών κρίθηκε συγκεκριμένα ότι: «η διάρρηξη μόνο των δικαιοπραξιών που έγιναν με το με αριθμό [αριθμός] συμβόλαιο της ανωτέρω αναφερόμενης συμβολαιογράφου δεν επαρκεί για την ικανοποίηση της ένδικης αξίωσης του εκκαλούντος – εφεσίβλητου – ενάγοντος, ύψους [αριθμός] ευρώ, πλέον τόκων, δικαστικών εξόδων, εξόδων πλειστηριασμού αλλά και του γεγονότος ότι στον πλειστηριασμό είναι απίθανο να επιτευχθεί πλειστηρίασμα ίσο με την αγοραία αξία των ακινήτων, περαιτέρω δε ότι στην προκείμενη περίπτωση μπορούν να αναγγελθούν οι προαναφερόμενοι ενυπόθηκοι και προσημειούχοι δανειστές, που διατηρούν σημαντικές αξιώσεις σε βάρος του εκκαλούντος – εφεσίβλητου -πρώτου εναγομένου, χωρίς προηγούμενη διάρρηξη από αυτούς, σύμφωνα με όσα αναφέρονται στο τελευταίο μέρος της μείζονος σκέψης. Συνεπώς το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, που δέχτηκε εν μέρει την αγωγή έσφαλε και βάσιμα παραπονείται ο εκκαλών –εφεσίβλητος – ενάγων με τους λοιπούς λόγους της τρίτης κρινόμενης έφεσης…». Αποδεικνύεται από το δικανικό συλλογισμό, αλλά και διατακτικό  της ανωτέρω, ήδη αμετάκλητης απόφασης, ότι η αδυναμία επίτευξης στους πλειστηριασμούς ενός έστω και κατά προσέγγιση πλειστηριάσματος ίσου με την αγοραία αξία των ακινήτων οδηγεί αναπόφευκτα σε πλειστηριασμούς περισσότερων ακινήτων των οφειλετών από τους δανειστές τους, των οποίων η αγοραία αξία σαφώς υπερβαίνει τη σε βάρος τους απαίτηση, αποτέλεσμα που συνδέεται άμεσα με την οικονομική κρίση που βιώνουμε, αφού πλέον οι πλειστηριασμοί ευκόλως ματαιώνονται λόγω μη προσέλευσης πλειοδοτών, ή μεθοδεύονται σε αξίες πολλαπλασίως υποδεέστερες των αγοραίων.