Πρόσφατα εξεδόθη απόφαση του Αρείου Πάγου (ΑΠ 1288/2025) επί ασκήσεως αίτησης αναιρέσεως κατά απόφασης του πολιτικού Εφετείου Αθηνών σε υπόθεση αστικής απάτης μεταξύ συγγενών που απασχόλησε το γραφείο μας σε όλους τους βαθμούς δικαιοδοσίας. Αφορά περίπτωση όπου οι αναιρεσείοντες απέσπασαν από τους αναιρεσίβλητους εντολείς μας (συγγενείς τους δεύτερου βαθμού οι αντίδικοι) μεγάλα χρηματικά ποσά, προσποιούμενοι ότι θα τους πωλήσουν, εν είδει αντιπαροχής, ένα ακίνητό τους. Η σημασία της απόφασης έγκειται στο γεγονός ότι το ακυρωτικό δικαστήριο επισημαίνει ότι η απάτη δεν αποκλείεται ακόμη και αν οι απατηθέντες είναι αμελείς. Αναλυτικότερα, ο Άρειος Πάγος απορρίπτει ρητά τον ισχυρισμό των αναιρεσειόντων ότι οι ψευδείς παραστάσεις δεν ήταν ικανές να εξαπατήσουν τους αναιρεσίβλητους, επειδή κανείς συναλλασσόμενος κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων δεν προκαταβάλλει το τίμημα της πώλησης χωρίς να προηγηθεί η κατάρτιση συμβολαιογραφικού προσυμφώνου ή οριστικού συμβολαίου, χαρακτηρίζοντας αυτόν τον ισχυρισμό ως αβάσιμο και υπερθεματίζοντας ότι «δεν αποκλείεται η απάτη ακόμη και αν οι απατηθέντες είναι αμελείς», όπως στην προκειμένη περίπτωση που οι εντολείς μας κατέβαλαν για το σκοπό αυτό σημαντικά χρηματικά ποσά χωρίς τις απαραίτητες νομικές διασφαλίσεις που προβλέπονται στις μεταβιβάσεις ακινήτων, πειθόμενοι από τις απατηλές αποκρύψεις και ψευδείς παραστάσεις των αναιρεσειόντων.
Αξίζει να σημειωθεί ιδιαίτερα ότι στην προκειμένη περίπτωση, ως προς τα πραγματικά περιστατικά που αξιολόγησε ως κρίσεις του δευτεροβαθμίου δικαστηρίου, το ακυρωτικό δικαστήριο απεφάνθη ότι επειδή οι αναιρεσείοντες απέκρυψαν από τους εντολείς μας το γεγονός ότι το προς πώληση ακίνητό τους ήταν βεβαρημένο με χρέη, παρουσίασαν δε ψευδώς στους εντολείς μας ότι ο σκοπός πώλησης του ακινήτου τους ήταν η επέκταση των εργασιών της επιχείρησής τους για την αύξηση του κύκλου εργασιών τους, ενώ η επιχείρησή τους παρουσίαζε μεγάλη πτώση και ότι το προς πώληση ακίνητο θα αποκτούσε μεγαλύτερη αγοραία αξία στο μέλλον λόγω της μεταστέγασης στην περιοχή του κυβερνητικών και βουλευτικών γραφείων, που δεν ίσχυε, στοιχειοθετήθηκε η σε βάρος τους απάτη, τόσο γιατί η τελευταία δεν αποκλείεται ακόμη και αν οι απατηθέντες είναι αμελείς, όσο και στην περίπτωση του αναφερόμενου στο μέλλον γεγονότος , εφόσον αυτό συνοδεύεται από ψευδείς παραστάσεις άλλων γεγονότων που αναφέρονται στο παρόν. Έτσι κρίθηκε ότι το δευτεροβάθμιο δικαστήριο με τις αντίστοιχες παραδοχές του ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε τη διάταξη του άρθρου 386 ΠΚ και ορθά υπήγαγε τα ανωτέρω περιστατικά στις ουσιαστικές διατάξεις των άρθρων 330, 924, 297, 298 ΑΚ και 386 ΠΚ αντίστοιχα, καθόσον στοιχειοθετούν την αδικοπρακτική απάτη των αναιρεσειώντων και δη την παράνομη και υπαίτια (υπό τη μορφή δόλου) συμπεριφορά τους, που συνίσταται στη με σκοπό παράνομου πλουτισμού τους με αντίστοιχη περιουσιακή βλάβη των αναιρεσιβλήτων εντολέων μας με την εν γνώσει παράσταση ψευδών γεγονότων ως αληθινών και την αθέμιτη απόκρυψη αληθινών γεγονότων, εξαιτίας των οποίων οι εντολείς μας παραπλανήθηκαν καταβάλλοντας σημαντικά χρηματικά ποσά, η οποία [συμπεριφορά] τελεί σε αιτιώδη συνάφεια με την προκληθείσα σ’ αυτούς ζημία, καθόσον ήταν ικανή, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, να επιφέρει κατά τη συνηθισμένη πορεία των πραγμάτων το ανωτέρω επιζήμιο αποτέλεσμα, το οποίο και επέφερε στη συγκεκριμένη περίπτωση, και, συνεπώς, ορθά θεμελίωσε το δευτεροβάθμιο δικαστήριο την αξίωση των αναιρεσιβλήτων εντολέων μας προς αποζημίωσή τους από τους αναραισείοντες, την οποία και τους επιδίκασε.